OVER MIJ

MIJN VERHAAL

Vanaf een hele jonge leeftijd, heb ik helaas al veel dieptepunten moeten meemaken. Heb ik altijd moeten vechten voor erkenning en veiligheid. Heb ik gestreden om het op een oudere leeftijd helemaal voor elkaar te hebben en onafhankelijk te zijn. Echter brengt het leven altijd verrassingen met zich mee, dit is het eerste wat ik je wil meegeven.
Vanaf mijn geboorte heb ik al laten merken wat voor een enorme strijder ik ben, zo ging ik regelmatig ziekenhuis in en uit. Op 7 jarige leeftijd kwam er een nieuw persoon in ons huis en veranderde mijn leven compleet, zijn naam was: een alcoholistische stiefvader. Vanaf dat moment begonnen zich trauma’s te ontwikkelen waarvan ik niet verwacht had dat ze zo een grote invloed op mijn oudere ik zouden hebben.

De beruchte middelbare school heeft ook zeker zijn streken achtergelaten, vier jaar gepest worden doet veel met je zelfliefde en kan je op de slechtste ideeën brengen. Mede daarom en de trauma’s die ik al had opgelopen, verliet ik met slechts een week 17 jarige leeftijd het ouderlijk huis en de stad die ik enorm haatte. Mijn moeder verhuisde naar het buitenland voor de liefde. Op dat moment woonde ik dus op 6 uur afstand van mijn moeder.
Achteraf is deze verhuizing een van de meest positieve beslissing geweest die ik voor mezelf heb kunnen maken. Ik werd vroeg zelfstandig en werkte enorm hard voor een betere toekomst. Behaalde drie diploma’s binnen 6 jaar, werkte iedere vakantie als hostess en heb een CV waar je U tegen zegt. Was het dit achteraf allemaal waard? Nee. Ik heb niet uitermate genoten van mijn jeugd en achteraf heeft het harde werken mijn lichaam volledig kapot gemaakt. In mijn laatste studie ben ik terecht gekomen in een depressie, deze accepteerde ik niet en ging ik gewoon door. Vooral omdat ik dacht dat mensen iets van mij verwachtte en ik ze niet teleur mocht stellen of dat ze boos op me zouden worden. Dit laatste is altijd in me gebleven. De gedachte dat mensen iets van je verwachten, dat je iets moet betekenen en dat je anders niet geliefd kunt worden of dat mensen boos op je worden. Ik nam alles, vooral kritiek, enorm persoonlijk op i.p.v. naar het grotere plaatje te kijken.

Toen ik uiteindelijk binnen een paar maanden na het afstuderen mijn droombaan binnen had, stortte ik na een half jaar compleet in en had ik hier bijna niet meer gestaan. De conclusie: de depressie had het dieptepunt bereikt en daarbovenop was een burn-out bevestigd, mijn lichaam was volledig op. Ik heb mijn ontslag genomen bij mijn droombaan en had nog nooit eerder paniekaanvallen meegemaakt, welke nu een regelmatig onderdeel van mijn leven zijn. Ook drugs werden een onderdeel van mijn leven omdat ik op geen andere manier rust in mijn hoofd kon krijgen. Mijn lichaam begon aan de drugs te wennen en zonder werd ik volledig gek door alle gedachtes die door mijn hoofd spookten. Zoals mijn verhaal hierboven verteld en hoe mijn vrienden mij kennen, zul je misschien al gemerkt hebben, ik ben een echte strijder en harde werker. De wilskracht ontbreekt niet in mij behalve op het moment dat ik mijn volledige dieptepunt had bereikt. En die heb ik bereikt, april 2019 begon de hel. Ik had ontslag genomen bij mijn droombaan waarvoor ik zo hard had gewerkt, ik was volledig verslaafd en onderdrukte op die manier mijn emoties, isoleerde mezelf omdat ik me schaamde tegenover m’n vrienden en familie.

In april 2020 werd ik met spoed geopereerd aan afwijkende cellen, wat het voorstadium van baarmoederhalskanker is. Hoe heftig dit ook is voor een 24 jarige, werd er toch van mij verwacht dat ik binnen drie weken na de operatie weer aan het werk ging. Dit deed ik als huishoudelijke hulp waar ik in de Corona tijd iets voor ouderen kon betekenen maar helaas was ook dit van korte duur. Na een paar maanden was mijn lichaam weer op. Met alles wat er was gebeurd wist ik dat ik veel te hard van stapel was gelopen en dat anderen te veel van mij hadden verwacht. Dat was een enorme valkuil omdat ik meer gaf om anderen en om wat anderen van mij dachten, dan om aan mezelf en mijn gezondheid te denken.

Ik bevond me in een negatieve cirkel die zo ernstig was, dat ik wist er zelfstandig niet meer uit te kunnen komen. Daarom maakte ik in December 2020 zelf de keus dat ik hulp nodig had en zo belandde ik begin 2021 in een herstel kliniek. Tot op de dag van vandaag is dit het aller beste besluit in mijn leven geweest. Natuurlijk had ik deze keus niet willen hoeven maken, ik heb zo hard gevochten voor een goede toekomst. Maar zonder de kliniek was ik nooit erachter gekomen dat alle kleine details in je leven je volledig kunnen veranderen en dat er een rede is waarom je bent zoals je bent op de dag van vandaag. Wat ik vooral heb geleerd is om niet zo streng te zijn voor jezelf maar om te genieten van de dingen die je hebt en te vechten voor de dingen die je gelukkig maken en die je wilt. Wat ik wil is gelukkig en gezond zijn. Daarnaast wil ik mensen die zichzelf helemaal kwijt zijn geraakt en die het niet meer zien zitten helpen door middel van mijn verhalen. Waarvoor? Om je te laten zien dat je het waard bent om hier te zijn en je je eigen keuzes mag maken. Dat het absoluut geen zwakte is om hulp te vragen wanneer je er zelf niet meer uitkomt. Maar dat het juist heel moedig en krachtig is om voor jezelf en voor een beter leven te vechten.